Hij zat drie weken in het pikkedonker en kwam het huis niet uit. Geen klok, geen media, geen mensen. Cornelis Drijfhout uit Gaarkeuken viert zo al meer dan twintig jaar vakantie, als vrouw en kinderen zon en buitenlucht opzoeken. Zondagavond eindigde zijn zelfgekozen isolement.
Ze drukt kort op de bel, laat de klopper voorzichtig op de voordeur landen en steekt dan de sleutel in het slot. Behoedzaam betreedt Helen Drijfhout uit Gaarkeuken het huis waar ze zelf woont. Wij – fotograaf en verslaggever - volgen op gepaste afstand. Terwijl onze ogen aan de duisternis wennen, komt een tengere gedaante in groen joggingpak tevoorschijn geschuifeld. Het is Cornelis, de man van Helen.
Expeditie darkness
Drie weken was Helen op reis met hun zoon Desmond. Ze bezochten Wenen en kampeerden in de Dolomieten. Cornelis bleef thuis, zoals altijd. Voor hem ziet vakantie er heel anders uit. Hij trekt zich dan terug uit de maatschappij die hem vaak zo tegenstaat. Cornelis verduistert alle ramen, verwijdert klokken, mijdt media en internet en verliest zo ieder besef van tijd, van dag en nacht. Paradijselijk, vindt hij en zijn gezin gunt hem zijn expeditie darkness.
’s Middags heeft Helen gebeld met haar man: We komen eraan. Ook wij krijgen een seintje. We beschreven Cornelis’ way of life al eerder en mogen deze zondagavond ook de bijzondere thuiskomst zien. Helen tilt de kat op en knuffelt het dier uitgebreid. Geen knuffels tussen de echtelieden. Ze wisselen een paar woorden bij het keukenblok. Over de voordeur die openstaat en dat de poes er niet vandoor moet gaan. Een stroom buitenlucht waait naar binnen. Na drie weken in een potdicht huis voor de meeste mensen een cadeau, voor Cornelis niet. “Ik ruik het gras, ik vind het niet prettig.”
Hij voelde het aankomen, dat de retraite op zijn einde liep. Ook al wist hij niet welke dag het was en hoe laat. Nu loopt het tegen drie uur ’s middags, schat hij. Hij zit er vier uur naast. Hij vindt het fijn dat zijn gezin weer veilig is teruggekeerd. Maar in het logboekje met wat hij heeft gedaan staat ook: Helen belde, ben zeer onrustig.
Hij ziet er tegenop dat hij de maatschappij weer het hoofd moet bieden.
Niet echt gezond
In Indonesië beefde de aarde, in Genua stortte een brug in en Kofi Annan en Aretha Franklin gingen dood. Cornelis kreeg er niets van mee. Hij keek kluchten en maakte, zoals elke vakantie, een talkshow in zijn schuur. Daar merkte hij dat het buiten nogal warm moest zijn. Hij trok een korte broek aan, wat hij normaal nooit doet.
Veel mensen vinden hem een rare, en hij weet ook dat het niet echt gezond is. “Ik zag mezelf in de spiegel en ik ben wel erg wit en grauw. Als ik zo door zou gaan blijft er niets van mij over.” Toch kijkt hij alweer uit naar de volgende vakantie. De telefoon neemt hij nog even niet op en de mail kan ook nog wel wachten. De verduistering haalt hij stukje bij beetje weg. Helen laat hem. Of ze niet de neiging voelt het zwarte landbouwplastic meteen van de ruiten te rukken? Een kalme glimlach. “Nee nee, daar kom ik niet aan.”
Tegen achten doet de man uit Gaarkeuken een eerste stap weer naar het licht. Een zonnebril op, niet verder dan de deuropening.
In de kamer staat een berg koffers en kampeerspullen. Zoon Desmond is met zijn vriendin naar het asiel om haar hond op te halen. Helen had de hele auto in haar eentje uitgepakt, als de fotograaf niet een hand had geholpen. Je kijkt er raar tegenaan. Maar zo gaat het hier al twintig jaar. Helen en Cornelis laten elkaar vrij en stellen geen eisen. Cornelis, die als huisman de kinderen opvoedde, steekt straks de handen weer uit de mouwen. Helen heeft een drukke baan als consultant in de ICT. Morgen moet ze weer werken. De vakantiewassen zijn voor Cornelis.
Bagikan Berita Ini
0 Response to "Cornelis zijn retraite van drie weken in het pikkedonker is over"
Post a Comment